Hongersnood, opstanden, schietpartijen, orkanen, dreigende sluiting van mijn bibliotheek. Zomaar een greep uit de actualiteiten. We leven in een boze wereld. Dat maakt mij moe, moedeloos, verdrietig…
Maar de afgelopen week was geweldig voor mij.
Maandag begon het al meteen. Ik liep vol overtuiging mee in de actiemars om milieuvriendelijke energiewinning te stimuleren. Windmolens bijvoorbeeld. We droegen allemaal een molentje op ons hoofd. Het was een geweldig gevoel, die verbondenheid, die eensgezindheid. Wij stonden allen achter hetzelfde doel en gingen ervoor.
Dinsdag was het heel druk bij de vernissage van de tentoonstelling van mijn aquarellen. Alle kunstenaars van naam uit de regio waren aanwezig. Als thema had ik ‘licht en water’ gekozen. Zonsondergang aan zee was mijn lievelingsschilderij door de ideale verhouding tussen het afnemende oranje licht van de zon en de woeste, witte golven van de zee. De kranten roemden de vrolijke, opgewekte kleuren.
Woensdag signeerde ik bij boekhandel JdF mijn nieuwste boek: Marietjes kijk op de wereld in 24 columns. Ik had het boek opgedragen aan mijn geestige, licht chaotische docente. De ontvangst was zeer goed. ‘Grote helderheid’, kopte een krant.
Donderdag speelde ik met het Koninklijk Concertgebouw Orkest onder leiding van Jaap van Zweden het tweede pianoconcert van Brahms. Heerlijk zoals Jaap mij aanvoelde en het orkest feilloos liet volgen. De recensies waren lovend: Maria heeft een gevoelige aanslag en speelt met veel passie.
Vrijdag vond de première plaats van Herfst in Riga. Mijn tegenspeler was niemand minder dan de gevierde acteur Gijs Scholten van Aschat. Een geweldige ervaring om met hem samen te spelen. Hij straalde een enorme bezieling en liefde voor het vak uit en gaf mij veel vertrouwen. Het was best zwaar de hele avond met z’n tweeën op het toneel, maar het ovationele applaus van het enthousiaste publiek deed alle moeheid vergeten. De kritieken waren uitbundig: ontroerend samenspel, niet meer gezien sinds Mary Dresselhuys en Ko van Dijk.
Zaterdagmiddag speelde ik de finale op Wimbledon. Ik had al vaker tegen mijn tegenstandster gespeeld en altijd gewonnen. Maar zo’n grote finale was toch wel even anders. Het regende. Toch konden we spelen; het dak ging dicht. De eerste set ging gelijk op tot ik bij 6-5 een zeer gelukkig netballetje had. Bij 5-4 in de tweede set serveerde ik voor de partij én de toernooiwinst. Ik zag de schaal al staan en verloor even mijn concentratie. Het werd een derde set. Ik liet mij niet meer afleiden. Ik won Wimbledon.
Zondag mocht ik uitslapen. Met een glimlach op mijn gezicht werd ik wakker. Ik bleef nog even liggen, nog even heerlijk nagenieten. Ver weg van de boze wereld buiten.