Trudie Daalmeyer, Met melck meer meid

Ach, schoot dien schilder togh eensch op!
Ick heb nogh meer aen mynen kop
dan traegh een kanne melck te schencken.
Hy moet voorwaer sulcx self bedencken!

Mijn meesters kledingh moet ick wasschen,
daer benevens raepen jasschen.
Den vaet sal noodigh in het sop.
Och Johannes, dondert op!

Man, siet hoe vuyl den venschters syn.
Sy weeren alle sonneschyn.
Den hof moet taemlyck aengeharckt
en ick wil naer den botermarckt!

Myn voeten syn gelyck het ysch.
Ick ben togh waerlyck soo niet wysch
my al postheerend maer te schicken,
soo bloosend onder heeten blicken.

Dien sie ick heus, beschten Vermeer!
Ick set daerom den kruycke neer.
Laet ghy dien kwascht dan ongemoeit,
wyl er by ons iets schoons opbloeit?

Dit qualyck vuur moet rap gebluscht.
Ick stel u voor dat ghy my kuscht,
eer wy begaen den aerdschen sonde,
heerlyck warm in mynen sponde.

Soo sullen wy ons pligt versaecken
om onse sinnen te vermaecken?
Edoch niet langer dan een uyr,
want anders wort den suyvel suyr.


Trudie Daalmeyer schreef dit gedicht op Vermeers Melkmeid in mijn cursus ‘Creatief schrijven’ aan de Volksuniversiteit Arnhem.