Als het om schaatsen gaat, ben ik een stamboek-Fries. Wat verder onzin is, want alleen mijn ene opa kwam uit Sneek. Ikzelf heb maar tien jaar in Friesland gewoond, als import. Maar daar zat wel de winter van 1962-1963* bij en die is me in m’n genen gaan zitten. In mijn herinnering bestaan er sowieso geen Friese winters dat we niet dagelijks steeds harder rondjes reden op de Bolserder ijsbaan.
In Friesland in de jaren zestig leerde je het op doorlopers – houten schaatsen met zo’n krul. Je kreeg pas echte schaatsen, als je goed kon rijden en je voeten uit de groei waren. Echte schaatsen, dat waren Friese noren. Ook van hout. Ik kreeg mijn noren (tweedehands) toen ik elf was en ik was tige bliid, dolblij. Nu kon iedereen zien dat ik groot was.
Dat jaar verhuisden we naar Delft. De kinderen van mijn nieuwe klas vonden dat ik raar praatte en het was dat ik de blinde kaart van Nederland foutloos kende, want anders was ik flink gepest. Die winter ging het gelukkig vriezen en ik zag kans op eerherstel: ik zou ze eens laten zien hoe goed dit Friese famke schaatsen kon! Dus toen de trekvaart dicht lag, bond ik mijn echte schaatsen onder en reed ik trots op Joep, Andy, Ineke en Cocky af. Er klonk hoongelach. Ik had stomme houtjes; zíj hadden schaatsen met schoenen. Hockeyschaatsen (de jongens) of kunstschaatsen (de meisjes). Waarmee ze veel rondjes om het andere geslacht draaiden – in dat opzicht liepen we in Friesland inderdaad nogal achter.
Ik heb die middag Ingrid I. nog zo gek gekregen om met mij op en neer naar Pijnacker te schaatsen en dat was een groot offer van haar, op haar witte kunstschaatsen. De volgende dag was ze ziek.
Die avond heb ik mijn schaatsen in de kast gegooid.
Maar afgelopen winter, ruim veertig jaar later, heb ik ze weer gevonden. En ondergebonden op het ijs bij de IJssel en Giethoorn. Mijn ouwe trouwe schaatsen. En ik kon het nog! Weer kreeg ik blikken en opmerkingen. Maar nu vol nostalgie en bewondering. Dat u daar op kunt schaatsen, mevrouw! Tige bliid was ik. Eindelijk zag iedereen dat ik groot was.