Woensdagmiddag. Ik ben Petra. Op de rug van Nononono rijd ik naar de buren. Ik ben laat. Alle buurkinderen zitten al klaar. Snel zet ik het hoedje van de ezel recht. Net op tijd springt hij in de tv, waar z’n baasje wacht. Het lied begint en we zingen mee: “Daar rijdt een ezelwagen, ver over berg en dal…”
Pipo de Clown was mijn favoriete programma. Wat moest het fijn zijn om de dochter van Pipo en Mamaloe te zijn en zo’n vrolijk en avontuurlijk leven te leiden. Het was vast mieters om in een woonwagen rond te trekken en zoveel avonturen te beleven! Onze buurman en buurvrouw leken wel wat op Pipo en zijn vrouw. Ze waren net zo vrolijk en ongedwongen. Toen ze overleden, gingen voor mij Pipo en Mamaloe ook een beetje dood.
Zouden er nog steeds kinderen zijn, die zich zó verheugen op een wekelijks tv-programma? Ik hoop het van harte!
Van ezels houd ik nog steeds. Al zie je er zelden een met een strooien hoed.
José Scholten (sapperdeflap… inmiddels ook al 60 jaar!)