Recensie van John Lapré, De veilige kerk. Acceptatie van seksuele diversiteit binnen de christelijke geloofsgemeenschap. Ark Media, 140 blz.

vier sterren

De schrijver

John Lapré (1986) is jurist en als luitenant ter zee der derde klasse beroepsmilitair bij de Koninklijke Marine. Belangrijker hier is dat hij bevlogen evangelisch christen is en geregistreerd samenwoont met zijn eveneens diepgelovige grote liefde, Lionel. Als John Kamphuis schreef hij eerder ‘Als de hemel de aarde raakt. Verlangen naar opwekking’ (2011) en ‘In vuur en vlam voor de Heiland. Principes voor vruchtbaar discipelschap’ (2010).

De thematiek

‘De veilige kerk’ is een strijdbaar pleidooi aan het adres van de behoudender kerkgemeenschappen om praktiserende homo’s (en lesbo’s, biseksuelen en transgenders) niet langer buiten te sluiten. Lapré spreekt uit eigen pijnlijke ervaring: na een beschermde hervormde jeugd in Genemuiden valt in 2006 bij hem ‘het hemelse kwartje’ en gaat hij fulltime als ‘heraut van het kruis’ op pad om het evangelie te verkondigen.

Ondertussen worstelt hij echter met zijn homoseksuele geaardheid. Hij gaat er zelfs voor in psychopastorale behandeling, maar het verlangen naar een (duurzame) liefdesrelatie met een medeman blijkt ongeneeslijk. Als hij dit toevertrouwt aan een broeder die al lang ‘met de Heer wandelt’, wordt hij ogenblikkelijk ontslagen en uit de geloofsgemeenschap verstoten. Toch knipt God na enige tijd het licht weer aan en weet Lapré zeker “dat Hij anders is dan sommigen van Zijn grondpersoneel” en (wel) barmhartig, genadig en liefdevol is.

Uiteraard draagt Lapré een reeks theologische argumenten aan voor zijn gelijk: hij verwijst naar de tollenaar Zacheüs, de barmhartige Samaritaan, de verloren zoon en Paulus’ woorden over de liefde. En het moge zo zijn dat een man-vrouwrelatie Gods oorspronkelijke bedoeling was, God vindt het ook niet goed dat de mens alleen is en in onze gebroken wereld kun je die verbinding soms alleen vinden bij iemand van je eigen sekse.

Verrassendste stelling

Het interessantste deel van Laprés boek is gewijd aan hoe een ‘spoorzoekende kerk’ in een open interne dialoog een duidelijk beleid kan kiezen rond het dilemma tussen heteroseksuele Bijbelse normen en Paulus’ oproep elkaar in Christus te aanvaarden – diversiteit was indertijd ook al een belangrijk item. Verder is het helemaal niet erg als er meningsverschillen blijven bestaan over het thema homoseksualiteit, omdat dat losstaat van de kern van het christelijke geloof in Jezus als zoon van God en redder van de wereld.

Centrale zin

“Ik ben er zelf het levende bewijs van dat een homo met een relatie Christocentrisch in het leven kan staan en intens kan verlangen naar gemeenschap met medegelovigen.”

Redenen om dit boek niet te lezen

Lapré neemt het uitsluitend op voor degelijke stellen: promiscue fladderaars van welke geaardheid dan ook, die toch ook geloofservaringen kunnen hebben, blijven uitdrukkelijk buiten beeld.

En wat als een individueel gemeentelid het zorgvuldige gekozen beleid uiteindelijk niet kan aanvaarden? Tja, dan valt hem niet kwalijk te nemen dat hij bij wijze van noodgreep zijn heil zoekt bij ‘een ander filiaal in het koninkrijk van God’, verzucht Lapré. Maar waarom vindt hij het zelf dan zo moeilijk om elders vrijzinniger onderdak te vinden, terwijl daar tegenwoordig toch een redelijke keuze in is?

Ook moet u niet iebel worden van beleidsstukkentaal als ‘implementeren’ of flauwe afkortingen als VEILIG (van Vaderlijk, Elementair, Inclusief, Luisterend, Integer en Geduldig).

Redenen om dit boek wel te lezen

Ziener Lapré heeft gloedvolle dromen, waarin de gemeente van Christus de rode loper uitrolt voor homo’s en het een eer vindt hen op te nemen, omdat ze het ‘buiten de poort’ al moeilijk genoeg hebben.

Maar ‘De veilige kerk’ is vooral belangrijk voor christelijke gemeenschappen die moeite hebben met homoseksualiteit en het aandurven zich daarop te bezinnen en helderder over te worden over celibaat, deelname aan de maaltijd en homo’s in leidende functies. Lapré maakt duidelijk welke keuzes er zijn en hij biedt een zesstappenplan om de kwestie als ethisch dilemma te analyseren, gezamenlijk te bespreken en (voorlopig) zo goed mogelijk op te lossen, zonder dat iedereen het daar per se mee eens moet zijn. Een uitdagend boek.

EEN GEREDIGEERDE VERSIE VAN DEZE RECENSIE VERSCHEEN OP 16 AUGUSTUS 2017 IN