Tag archieven: Simone Weil

Klagen en vragen mogen best

Geplaatst op door

Recensie van Elise Brouwer, Lijden. De lessen van Job. Kok Boekencentrum, 80 blz.

Drie sterren

Kaft BrouwerDe schrijfster

Elise Brouwer (1986) is naast schrijfster ook docente Nederlands en Engels aan de Marnix-academie, een opleiding voor leraren in het basisonderwijs. Twee jaar geleden verscheen haar ‘Woestijnregen’, waarin ze vertelde over haar depressie en worsteling met God.

De thematiek

‘Lijden’ is een boekje uit de serie geloof van ‘Puur!’, een lifestyle magazine voor christelijke vrouwen. Eerdere titels uit deze reeks zijn ‘Schoonheid’, over het Bijbelboek Esther en ‘Zichtbaar’, waarin het boek Daniël centraal stond. En nu is dan het thema lijden aan de beurt, beschreven door iemand die zelf ooit diep in de put heeft gezeten. Als christen kwam ze toen uit bij het boek Job, die het immers ook maximaal voor de kiezen kreeg. Lees verder →

Geduldig instemmen met nutteloos lijden

Geplaatst op door

Recensie van Simone Weil, Liefde is licht. Religieuze teksten. Vertaald door Laurent Bastiaens. KokBoekencentrum, 287 blz.

Drie sterren

Kaft WeilDe schrijfster en haar vertaler

Simone Weil (1909-1943) was een linkse, sociaal hoogst sensitieve Franse filosofe uit de intellectuele kringen rond Sartre en De Beauvoir; Albert Camus noemde haar ‘de enige grote geest van onze tijd’. Om zelf het moderne slavenbestaan van de arbeiders te ervaren ging ze in een autofabriek werken; ook vertrok ze in 1936 naar Spanje om in de burgeroorlog tegen Franco te vechten. In 1942 vond ze met haar Joodse familie een veilig onderkomen in New York, maar na een paar maanden besloot ze terug te gaan naar Europa om zich vanuit Engeland nuttig te maken voor het Franse verzet. Vanwege haar zwakke gezondheid kwam daar echter niets van. Lees verder →

De dood mag je niet verprutsen

Geplaatst op door

Recensie van Costica Bradatan, Sterven voor een idee. Filosoferen met gevaar voor eigen leven. Utrecht: Ten Have, 319 blz.

Kaft BradatanStel. Socrates was indertijd beleefd gebleven tegen zijn jury, in plaats van die te bespotten. Stel dat hij zijn rechters had overtuigd van zijn nog te verwachten verdiensten voor Athene en de gehele toekomstige beschaving. Stel dat hij zich had laten verbannen of met de hulp van zijn rijke vrienden was ontsnapt. Dat hij een respectabel aantal decennia later nog wijzer gewoon van ouderdom was overleden. Elk ruimdenkend mens zou het hem gegund hebben. Toch? Lees verder →