Mijn vriendin Sofie is de nachtmerrie van de commercie en daar is ze trots op. Voor haar geen nieuwe snufjes, gratis (?) geschenken, laatste mode en echte merken. Als zij het voor het zeggen had, liepen u en ik hier allemaal in Mao-pakjes: functioneel, warm en degelijk. Maar dan wel lekker zacht van stof, blijvend helder van kleuren en goed van snit. De catalogus van Bijenkorf en Bever werpt ze walgend, als ware het porno, zo snel mogelijk bij het oud papier: dan heeft in elk geval Het Milieu er nog iets aan. Lees verder
Categoriearchief: Zomaar wat menselijkheid
Echte schaatsen
Als het om schaatsen gaat, ben ik een stamboek-Fries. Wat verder onzin is, want alleen mijn ene opa kwam uit Sneek. Ikzelf heb maar tien jaar in Friesland gewoond, als import. Maar daar zat wel de winter van 1962-1963* bij en die is me in m’n genen gaan zitten. In mijn herinnering bestaan er sowieso geen Friese winters dat we niet dagelijks steeds harder rondjes reden op de Bolserder ijsbaan.
In Friesland in de jaren zestig leerde je het op doorlopers – houten schaatsen met zo’n krul. Je kreeg pas echte schaatsen, als je goed kon rijden en je voeten uit de groei waren. Echte schaatsen, dat waren Friese noren. Ook van hout. Ik kreeg mijn noren (tweedehands) toen ik elf was en ik was tige bliid, dolblij. Nu kon iedereen zien dat ik groot was. Lees verder
Op de pof
Ik loop naar het station van Ede-Wageningen en een man, zwarte snor, vraagt of ik vijf euro kan wisselen. Hij wil z’n auto wassen en komt 50 cent tekort, voor de automaat. Wisselen kan ik niet, maar 50 cent heb ik wel. Hij mag ze hebben.
Op het perron moet ik een kwartiertje wachten, dus ik bestel een espresso in de kiosk. Het nieuwe meisje drukt per ongeluk op de knop ‘dubbel’. O jee! Dat zou dan drie euro worden. Maar nee: haar oudere collega schenkt me die tweede. Gewoon een kwestie van kosmisch evenwicht. Werkt altijd. Als je maar zelf met weggeven begint.